Blindenvoetbal wacht in België op erkenning
Op de Fifa-voetbalranking staat België op nummer één, iedereen kent de Rode Duivels en het is één van de meest populaire sporten. Het blindenvoetbal daarentegen blijft in de schaduw, het is geen onderdeel van de KBVB en bovendien zijn er met RSC Anderlecht, Sporting Charleroi en Standard Luik zijn er maar drie verenigingen aanwezig met een competitieve ploeg ingeschreven voor blindenvoetbal. Voor de vrouwen is niets voorzien, hopelijk komt daar spoedig verandering in…
De sport wordt beöefend met vijf spelers tegen vijf, vier veldspelers en een doelman die wel kan zien. De spelers dragen allen een masker opdat niemand een visueel voordeel heeft. Ze spelen buiten op kunstgras van veertig meter op twintig meter met boardings aan de zijkanten zodat de bal, met belletjes in, niet buiten kan belanden. De doelman heeft een coachende taak voor zijn verdedigers, die keeper heeft wel maar een vak van twee vierkante meter om reddingen uit te voeren. Achter het doel van de tegenstander staat een tweede trainer om zijn aanvallers te oriënteren. Tackelen is niet toegestaan, net zoals in zaalvoetbal. Als een speler de bal wilt afnemen, moet hij zijn tegenstander waarschuwen met de term “Voy”, wat zoveel betekent als “Ik kom”. Als ze dat niet doen, dan zal er een overtreding worden gefloten. De communicatie van de refs met de spelers is cruciaal, in eerste instantie fluit de ref een fout waardoor alle spelers stil staan. In tweede instantie vertelt de ref met een korte term wat er gebeurd is en daarna licht hij zijn beslissingen toe.
Waar er amper mogelijkheden bestaan in het buitenland voor de vrouwelijke variant, is dat in België niet anders.
Vrouwelijk blindenvoetbal is wereldwijd en in ons land bijna zo goed als onbestaande. Gelukkig zijn er uitzonderingen.
“Jammer genoeg lopen ze op dat vlak wat achter op de mannen. Gelukkig is er beterschap op komst, in november wordt normaal voor het eerst een WK voor vrouwen in georganiseerd, dat was in 2020 gepland in Nigeria maar werd uitgesteld door de coronapandemie. Op competitief vlak bestaan er in Japan en Argentine vrouwenteams. In ons land zijn er geen teams van dit kaliber. Er is slechts sprake van één witte merel, een vrouw speelt mee met bij de heren van Anderlecht, daar blijft het voorlopig bij…”, wist ref De Bruyne te vertellen.
Scheidsrechter in het blindenvoetbal Tom De Bruyne uit Linden breekt een lans voor deze interessante sport.
“Het is al jaren een fantastische sport op wereldniveau. Bij de mannen staat België aan de wereldtop in het gewone voetbal, in het blindenvoetbal zijn ze van Europees subniveau. Er bestaan ook maar drie clubs met Standard Luik, Charleroi en Anderlecht. Er bestaat geen competitie, enkel wat toernooien. In Vlaanderen was er tot 2017-2018 maar één scheidsrechter met name Michaël Piecq, in Wallonië zijn dat er twee. In Frankrijk bestaat er een competitie met een tiental clubs en daar begon ik na verloop van tijd te fluiten, zo werd ik ook international”, wist de kinesist van opleiding. “In Brazilië zijn er zelfs profspelers en bestaat er een competitie met ploegen tot en met vierde klasse. In België is blindenvoetbal helaas vooral ongekend, clubs moeten zichzelf financieren en krijgen amper steun. Daar zou ik graag verandering in zien zodat de sport in België verder kan groeien.”
Op het WK voetbal in 1930 in Uruguay was Belgische ref John Langenus de succesvolste landgenoot, hij floot er de eerste WK-finale tussen Uruguay en Argentinië. Een kleine eeuw later floot Tom in 2019 onder andere wedstrijden op het EK te Rome en op de World Grand Prix in Tokio. Naar dit laatste tornooi vertrekt hij volgende week opnieuw. Dit vormt een ideale voorbereiding voor de Paralympics waarop hij deze zomer actief zal zijn. “En wie weet, volgt ooit die WK-finale net zoals John Langenus” besloot Tom.