Freddy Dekeyser is gelukkig met KRC Boortmeerbeek en “Mainen Ond”

Wie de term “clubmascotte” uitvond, moet een beeltenis van Freddy Dekeyser (64) uit Boortmeerbeek in het hoofd hebben gehad. Weer of geen weer hij is iedere dag op zijn club, KRC Boortmeerbeek aanwezig, om zijn grasvelden te verzorgen, meer dan één pint te drinken en voor zijn geliefde team te supporteren. Het was wel niet allemaal rozengeur en maneschijn voor “De Keis”, maar wat er hem ook treft het voetbal helpt hem altijd uit de put. Ver reikt het geheugen van de grootste supporter van KRC Boortmeerbeek niet, de komende minuten zal u ontdekken hoe dat komt.

“Al sinds ik een klein ventje was, liep ik al rond op de voetbalclub, die was toen hier al in de Meerbemdweg gevestigd. Toen ik ouder werd had ik om te shotten geen tijd, ik was aan het werk bij de gemeente Boortmeerbeek. De voorbije kwart eeuw was ik onder andere verantwoordelijk voor het onderhoud van het kerkhof”, steekt hij van wal terwijl hij gezapig een sigaar rookt. “Ik rijd ongeveer al even lang het gras af op de voetbalclub, ik onderhoud er ook het terrein. Ik was hier even de zogezegde conciërge van de club. Zo heb ik minstens duizend kruiwagens zand aangevoerd bij de aanleg van het B-veld, waar nu de jeugd op speelt. Ik ben blij met wat ik kan en mag doen. Ik heb een dikke pree hier op de voetbal, als bestuurslid Denis Bosny het moet doen is het allemaal om zeep”, buldert Freddy terwijl de persoon in kwestie met een kritische blik voorbij stapt. “Ik doe dit heel graag en zal dit blijven doen tot ik erbij neerval”, klinkt Dekeyser opeens heel serieus.

Freddy beschouwt de club als zijn tweede thuis en voelt zich goed aan de toog.

“Als ik het veldrijden wil zien, dan bekijk ik het in de kantine. Dat moet ik thuis niet zien”, vertelt de zestiger die al het één en ander meemaakte. “Op de nacht van 31 december 1989 top 1 januari 1990 was ik betrokken bij een zwaar ongeval. Ik zat bij een kameraad in de wagen toen die opeens onder een vrachtwagen reed. Hij kon dat gevaarte als chauffeur nog ontwijken, maar ik zat er als passagier helemaal onder. Getuigen moeten gezegd hebben dat het bloed uit die auto liep. Daarna lag ik twee weken in coma”, geeft hij mee.

Rond 2010 had hij een verkeerde financiële investering gedaan waardoor hij alls kwijt was en een half jaar in de kleedkamers van KRC sliep.

“Ik was mijn geld en mijn woning kwijt en kende toen enorm veel pech. Ik was hier toen als overnachter de vaste opzichter van dienst en ik sliep op de massagetafel. Gelukkig ging het nadien beter en vond ik een nieuwe woonst. Vijf jaar geleden kwam ik met mijn onafscheidelijke fiets in de gracht terecht op amper honderd meter van de voetbalclub. Ik heb toen al mijn tanden verloren, maar amper twee weken later stond ik opnieuw paraat”, klonk het. “Sterke mens”, riep iemand bewonderd in de kantine.

Freddy werd iets meer dan een jaar geleden getroffen door longkanker en onderging vorige week voorlopig zijn laatste chemokuur.

“Gelukkig houdt het voetbal me recht. De mooiste periode was rond 2000, in dat seizoen promoveerde KRC naar bevordering. We speelden in het seizoen 1999-2000 voor promotie naar bevordering, dat was al de tiende keer dat we die eindronde speelden. Toen was het tegen Grimbergen, het bleef gelijk en we moesten penalties nemen om al dan niet te stijgen. Pas de tiende strafschop was de goede, het was nadien een enorm feest! De combinatie van de sfeer, de vele toeschouwers en het mooie voetbal maakten het toen allemaal des te specialer. Iets meer dan tien jaar geleden speelde hier ook een vrouwenploeg, daar was ik grote fan van (lacht relatief vettig). Nu is het allemaal anders in derde provinciale. Als promovendus staan we nu op kop met negen op negen. Ik hoop dat we een rustig seizoen draaien bij de vijf eersten”, besluit Freddy.

Freddy woont in het centrum van Boortmeerbeek en is er gelukkig met zijn hondje die hij origineel als hij is “Mainen Ond” heeft gedoopt. Dat hij nog lang moge leven! Leve Freddy!